Cellulitis is het nieuwe sexy
Google zoekopdracht: vrouwenbenen 40 jaar. Het resultaat: afbeeldingen van glad geschoren, blanke benen zonder enige oneffenheid. Ik loop terug naar de spiegel. Misschien
schort er wat aan de analyse van mijn eigen benen. Nee het zit er toch echt allemaal: de eerste spataderen, wat verdwaalde vetbultjes, een litteken van zo’n tien centimeter van een operatie toen ik vier jaar oud was, een lading striae op mijn bovenbenen en onmiskenbare cellulitis putjes. Daar hoef ik niet eens moeite voor te doen. Niks mijn vel samenknijpen om hun aanwezigheid te bewijzen. Ze zijn er gewoon in vol ornaat, ook in rusttoestand.
Misschien moet ik de spiegel weghalen waarin ik mezelf standaard zie wanneer ik uit de douche kom. Of dimlicht in de badkamer installeren, ook een optie . Als ik mijn naakte lijf van een afstandje bekijk, is er echt genoeg om dankbaar voor te zijn. Menig mens zou een moord doen voor mijn wespentaille, mijn bruin gouden ogen of dikke bos golvend haar dat weinig zorg nodig heeft. Toch is alles wat ik zie die benen. Die benen zijn het obstakel dat instaat tussen mij en de korte broek die voor me ligt. Het is een graad of 28 en in Nederland is het helder dat je deze dagen ten volle moet benutten. Wil ik het fluorescerende wit van mijn benen wat verminderen, dan is dit mijn kans.
Overal waar ik kijk, zie ik benen die naar mijn idee altijd mooier zijn dan die van mij. Op straat, in de yoga studio, in allerlei Instagram posts, op salsa feestjes, op het strand in mooie bikini's, overal. Ik voel me soms bijna een bedrieger die met haar kleding en stofjes keuze de rest voor de gek houdt. Ik benadruk graag het contrast tussen mijn taille en welgevormde billen. Die overigens ook vol overgave ten prooi zijn gevallen aan de geliefde cellulitis. Het voelt alsof wanneer ik uit de kleren ga, mijn ware aard opeens boven komt. Die korte broek is hier het bewijs van. Die korte broek legt meteen zichtbaar een stukje van mijn ziel bloot.
Ik praat mezelf moed in, terwijl ik me toch in mijn korte broek wurm. 'Je mag er zijn. Je bent mooi zoals je bent. Je bent meer dan alleen die benen. Als je het doet, doe het dan goed en draag die korte broek met trots '. Ongemakkelijk bewust loop ik naar de tram. Ik voel mijn beenvlees heen en weer waggelen en elke stap die ik zet, accentueert ongetwijfeld de cellulitis. Mijn gemoed komt enigszins tot rust wanneer ik Rotterdam Centraal uitloop. Het is zomer carnaval en het vrouwelijk publiek is divers in zowel afkomst, vorm, maat, grootte als leeftijd. Bijna allemaal hebben ze gekozen voor kleurige, zomerse en strakke kleding, waarin vlees, huid, cellulitis en vormen te zien zijn. En zij lopen niet, nee zij dansen. Zij genieten, verstoppen hun lijf niet en ik vind ze één voor één prachtig. Terwijl in mijn schaamte en ongemak van me af voel glijden, komt een jongen van eind 20 recht op me aflopen: ' Die broek van jou was echt de perfecte keuze voor je mooie figuur. And babes, cellulite is the new sexy’. Die slogan komt zeker weten groot uitgemeten op iedere spiegel in mijn huis